Dit blog is geschreven ter ere van het nummer ‘Run to You’ van Whitney Houston met daarin het verlangen om even in iemands armen te kunnen schuilen, troost te krijgen, beschermd te worden, weer even klein en kwetsbaar te kunnen zijn.
Luister en kijk de videoclip van ‘Run to You’ van Whitney Houston hier
Run to You
“I know that when you look at me
There’s so much that you just don’t see
But if you would only take the time
I know in my heart you’d find
Oh, a girl who’s scared sometimes
Who isn’t always strong
Can’t you see the hurt in me?
I feel so all alone”
“Each day, each day I play the role
Of someone always in control
But at night, I come home and turn the key
There’s nobody there, no one cares for me”
Zijn dit woorden die je zelf ook weleens voelt in het leven? Dat je het gevoel hebt dat anderen om je heen niet zien wat er nog meer schuilt achter jou. Dat je soms bang bent, niet altijd zo sterk als je doet voorkomen en je ook je eigen pijn met je meedraagt? Dit kan soms enorm eenzaam voelen. Het gevoel dat je er alleen voor staat en je beter voor moet doen dan hoe jij je eigenlijk voelt.
Ik dacht zelf als kind dat ik het ‘later’ allemaal wel voor elkaar zou hebben. Alles op een rijtje, altijd lekker in je vel, zelfverzekerd en precies weten wat je plan in het leven is. Maar niks bleek minder waar te zijn! En dit gevoel hoort bij alle leeftijden. Jong én oud.
Het refrein is wat mij betreft op het juiste moment een maximale tranentrekken (bij mij dan). Wat een ontzettend bevrijdend gevoel moet dit toch geven als je dit op deze manier heel kwetsbaar aan de ander kunt uitspreken!
I wanna run to you
I wanna run to you
Won’t you hold me in your arms
And keep me safe from harm?
I wanna run to you
But if I come to you
Tell me, will you stay
Or will you run away?
Keer op keer komt uit onderzoeken naar voren dat we eenzamer en ongelukkiger zijn dan ooit. We lijken ‘alles’ te hebben maar blijven soms een grote leegte voelen. Onder die picture perfect uiterlijkheden schuilt soms een hoop verdriet, stress en schaamte. In de ratrace waar we in leven vergeten we soms de tijd te nemen om op de rem te trappen en even in dat gevoel te gaan zitten, het uit te pluizen en ons te (laten) troosten. Want ja, je bent toch eigenlijk best een zieligerd als je het niet allemaal alleen kan?
Ik zie het ook bij de jongeren op school, de struggles rondom vriendschappen, vertrouwen hebben in elkaar. Jongeren denken soms dat ouders hoge verwachtingen van ze hebben en durven zich daarom thuis niet uit te spreken. Als je thuis niet als veilige haven voelt… waar kan je dan nog écht jezelf zijn? Waar kan je naartoe rennen? Wie houdt je vast en houdt je veilig? In mijn ogen hebben we allemaal een veilige haven nodig in het leven. In veel gevallen wordt ervanuit gegaan dat je dit bij je ouders kunt vinden. Als kind is dit misschien logisch, als volwassenen misschien iets minder. Wat als thuis niet je veilige haven is? Veel zelfhulpboeken gaan over ‘selflove’ je moet immers van jezelf houden. Ik vind dit zelf best een behoorlijke opgave want ik ben ervan overtuigd dat je het als mens nooit helemaal alleen kan doen.
Wat doe je als je toch even als een klein kind in de armen van een ander wil liggen om uit te huilen, je beschermd te voelen? Heb je eigenlijk wel mensen om je heen bij wie je deze kwetsbare kant kunt laten zien? Mij overkwam het niet al te lang geleden bij vrienden die ik al meer dan 10 jaar ken. Ik stortte in. En de eerste gedachte die ik in mijn hoofd kreeg: ‘Wat gênant dat dit gebeurd!’. Want ook ik doe goed mijn best om deze ‘lelijke’ kwetsbare kant niet te laten zien. Het is natuurlijk niet heel knap om naar te kijken als iemand in een ‘ugly cry’ belandt. De buitenwereld ziet mij vaak als een open boek, maar écht het achterste van je tong laten zien is toch echt een ander verhaal. Ik denk dat maar een enkeling mijn grootste angsten, onzekerheden en pijnen kent. En dat heb ik volledig aan mezelf te danken omdat ik dat stuk van mezelf verstop. Ook ik ken momenten van grote eenzaamheid. Dat is ook zeker een van de redenen waarom ik me wil inzetten voor anderen, die veilige haven zijn voor anderen die dit nodig hebben. De dag na mijn break kreeg ik dit appje van mijn lieve vriendin:
“We lijken op elkaar, ik heb deze kant ook. Met een andere voeding maar dezelfde uiting. Ik voel me haast vereerd dat we dit stuk ook mogen zien. Weet dat je veilig bent bij ons. Dus geen gelul naar anderen en we vinden er ook niks van.”
In mijn missie om de wereld een klein beetje te veranderen heb ik nagedacht over wat er nodig zou zijn om meer te bewerkstelligen dat we in iemands armen mogen rennen.
Voor mij geldt in ieder geval dat ik die veilige haven wil zijn voor de ander. Thuis, op mijn werk op school voor leerlingen maar ook voor collega’s. Juist omdat mijn eigen ‘sense of belonging’ soms echt ver te zoeken is wil ik anderen het gevoel geven dat zij zich bij mij thuis mogen voelen.
Hoe kunnen we nu proberen een wereld te creëren waarin we gevoelens niet lelijk vinden maar waar kwetsbaarheid iets is wat je zo nu en dan mag laten zien. Waar we met onze armen wijd open klaar staan voor de ander om hem in onze armen te houden, troostend, veilig.
Ik kom tot de volgende conclusies:
Als je troost zoekt:
– Accepteer dat deze gevoelens bij jou horen en dat jou dat juist uniek en mooi maakt
– Kijk goed naar anderen om erachter te komen dat jij niet de enige bent die het weleens lastig heeft in het leven
– Spreek je uit bij mensen waar jij je vertrouwd genoeg voelt, of schrijf het op als je het moeilijk vindt om het uit te spreken of zoek professionele hulp
– Neem de tijd voor jezelf en anderen en spreek af op een plek waar je je emotie durft te laten gaan
– Iemand helpen voelt altijd goed – dus eigenlijk geef je een kadootje weg als de ander jou mag troosten
– Kijk of je gelijkgestemden kunt vinden die zich al hebben uitgesproken en laat je inspireren
– Ga ervanuit dat iedereen zijn eigen (onzichtbare) strijd voelt
– Luister zielige liedjes om bij je gevoel te komen en eens lekker te huilen
Als je troost wilt bieden:
– Een klein gebaar van liefde kan al zorgen dat iemand zich gezien of gehoord voelt (een knipoog, glimlach, een compliment, een aai over je rug)
– Begrijp dat ieder mens anders is en wellicht ook een andere manier van troost nodig heeft
– Als iemand naar je toe komt dan heeft die persoon wellicht al een hele berg beklommen voordat diegene durfde te komen dus ontvang diegene zonder oordeel en met open armen
– Wees zelf een voorbeeld en deel je gevoelens (spreek vanuit de ik)
– Hou rekening met moeilijke momenten zoals feestdagen, weekenden, vakanties, of zelfs avonden waarin iemand zich heel alleen kan voelen
– Vraag door als iemand zegt dat alles onder controle is maar als je onderbuik iets anders zegt
– Spreek af op een rustige plek waar iemand volledig zichzelf kan zijn
– Stel je hart open en kijk met al je zintuigen als iemand naar je toe komt
Tijdens mijn werk probeer ik dit zo goed mogelijk uit te stralen want eigenlijk best erg moeilijk is omdat -wat mij betreft- TIJD een oh zo belangrijke factor is bij het opbouwen van een ’thuis’ gevoel.
Mis jij nog dingen in bovenstaande lijstjes, herken je iets uit het blog en hoe pak jij dit aan?
